Ömrümün 40 ilini elmə, təhsilə həsr etmişəm. Bu zaman içində müəllim, direktor, müavin kimi fəaliyyətlərim olub. İndi qarşımda oturan şagirdin nəinki atasına, babasına da dərs keçmişəm. Bugün uşaqları valideynlərinə görə qiymətləndirirdim. Hə , bax , Əlinin yaddaşı zəifdir. Onun babası da belə idi amma atası savadlı idi. Bəxtiyar, babasının adını qoyublar. Babası savadlı idi. Bu uşaq kimə oxşadı da savadsız oldu. 

Nizami müəllimin bütün bunları düşünməyinə səbəb axşam evdə oğlu ilə etdiyi mübahisə ola bilərdi. Özü müəllim, oğlu mühəndis ola-ola altıncı sinifdə oxuyan, öz adını daşıyan nəvəsi dərslərində çox zəif idi. Nizami müəllim bütün bildiyi metodlardan istifadə etsə də , nəticə əldə edə bilməmişdi. Oğlu ilə mübahisəyə səbəb də elə bu idi. Atası Nizaminin məktəbini dəyişmək istəyirdi. Beləcə hər şeyin düzələcəyini düşünürdü. Babası isə buna razı deyildi. İctimai qınaqdan qorxurdu “Camaat nə deyər ?”.

Zəngin səsi eşidildi. Nizami müəllim uşaqlarla sağollaşıb sinif otağından çıxdı. İkinci mərtəbəyə çıxan pilləkənlərin yanında səliqəli geyinmiş,orta boylu, 25-26 yaşlarda , xoş simalı, şux geyimli, gənc bir oğlanın o tərəf-bu tərəfə baxdığını gördü. Yad adam olduğunu elə həmin dəqiqə anlamaq olurdu. Nizami müəllim cavan oğlana yaxınlaşıb salam vermək istəyəndə gənc onu qabaqladı. Hörmətlə salam verib əlini sıxdı. Bu gənc məktəbə yeni gələn Riyaziyyat müəllimi idi. Nizami müəllim gənc müəllimlə biraz söhbət edib ayrıldı.
Evə gələndə nəvəsi qabağına qaçaraq: “Baba, baba təzə müəllim gəlib. Gördün onu ? Çox yaxşı müəllimdi. Mənə 5 yazdı və dedi ki, zəif şagird yoxdur, oxumayan şagird var.” 
Nizami müəllimin biraz öncə düşündüyü yadına düşdü: “Filankəsin atası zəif idi övladı da zəifdir.”
Beləcə, uşaq hər gün evə gəlir, yeni gələn müəllimdən danışırdı. Bir gün dərsdə müəllimlə oyun oynamış, bir gün mahnı oxumuş, bir gün müəllim özü ilə kompüter gətirmiş, lövhə televizor olmuşdu. Bütün bunları uşaq elə həvəslə danışırdı ki, elə bil ki, dünyanı ona veriblər. Ən əsası isə müəllimin gəlişinin hələ bir ayı tamam olmasa da şagirdin həyatında bir dönüş olmuşdu. Artıq uşaq dərslərinə həvəslə yanaşır, hər bir fənni öyrənməyə çalışırdı. Nizami müəllim bir neçə dəfə gənc müəllimin sinfə daxil olub dərs prosesini izləmək istəsə də, sinif otağının qapısından geri dönmüşdü. Bu gün də eyni niyyətlə qapıya yaxınlaşdı. Qapının ardından eşidilən xoşbəxt səslərin kəsilməsindən çəkindi. 45 dəqiqəni qapının arxasında dayanıb “zəif” adlandırdığı şagirdlərin səslərini dinlədi.

Dərs saatları yekunlaşdı. Nizami müəllim məktəbin foyesində hələ də var gəl edirdi. Müəllimlər bir-biri ilə sağollaşıb getmək istəyərkən. Nizami müəllim səsləndi:
-Dayanın! Xahiş edirəm, qayıdın! Məni diləyin!

Müəllimlər bir-birinin üzünə baxdı. Hər kəs təəccüblü idi. Hələ heç kim Nizami müəllimi belə gərgin halda görməmişdi. Müəllimlər heç bir sual vermədən keçib müəllimlər otağında hərəsi bir yerdə əyləşdi. Bütün diqqətlər Nizami müəllimdə idi. O isə bir neçə dəqiqə susqun halda özünü toplamağa çalışdı. Birazdan dilləndi:
-Yoldaşlar, bir neçə gündür bu barədə düşünürəm. Artıq mən yaşlanmışam. Bu gün də qəti qərarımı vermişəm , pedaqoji fəaliyyətimə son qoyuram.

Müəllimlərdən kimsə nəsə demək istədi. Nizami müəllim onun sözünü kəsdi:
-Bilirəm deyəcəksiniz ki, hələ sizin təqaüd yaşınıza var. Sizlərin də bir çoxu mənim şagirdlərim olmusunuz. Mənim əməyim keçmişdəki kimi fayda vermirsə , yaxud yetərincə fayda vermirsə , demək, getmek zamanıdır. Hər bir zamanın öz tələbi var. Zamanında mən də güclü kadr idim. İndi qocalmışam. Zamanla ayaqlaşa bilmirəm. Həyat budur, hər bir şeyin başlanğıcı olduğu kimi sonu da var.
Üzünü şagirdləri olan bir neçə müəllimə tutub dedi: ”Bir zamanlar sizlərə gələcək verən müəllimin bugünkü balaların gələcəyini əlindən almağa haqqı yoxdur. O zamanlar mən gənc idim. Bütün gücümü sərf etdim və sizləri yetişdirdim. İndi sıra sizdədir.”
Yeni gələn gənc müəllimə yaxınlaşıb əlini bərk-bərk sıxdı. Müəllimlərin hər biri ilə sağollaşıb məktəbdən ayrıldı. 
 
Yazar: Fərman Mustafayev
Redaktə etdi: Müqayyə Əlmərdanlı