-Alo, buyurun.
-Salam, Nuranə müəllimə, necəsiniz? Mənəme Fəxri, xatırladınız? Rəvan da yanımdadır.
-Oy, Fəxri sizi necə unuda bilərəm?!

Bu doğrudur. Onları unutmaq mümkün deyildi. Təzəcə universiteti bitirmiş yeni layihə üzrə 10-cu sinif şagirdləri ilə işləmək üçün öz kəndimdə işə başlamışdım. Yeni layihə, ilk dərs gününün həyəcanı və beləcə dərslər başlamışdı. İlk günümün çətinliyi dilə gələcək həddə deyildi. Sinifdə gördüyüm ilk mənzərə heç xoş olmamışdı. Şagirdlərin yarıdan çoxu sinifdə yox, olan 2-3 nəfər isə heç əyninə forma belə geyinməmişdi. Birazdan uşaqlarla söhbətdən məlum oldu ki, digər uşaqlar ümumiyyətlə məktəbə gəlmir. Sadəcə adları var idi. Dəfələrlə xəbərdarliq olunsa da , uşaqlar dərsdən yayınmağı bacarmışlar. İşim çətin olacaqdı.

Sabah ilk iş dərsə gəlməyən uşaqların evlərinə zəng etdim. Hər biri ilə tək-tək danışıb dərsə gəlməkləri üçün təkid etdim.
-Salam, mən Nuranə. Fəxrinin müəllimiyəm.
-Buyurun xanım, bura polis şöbəsidir axtardığınız uşaq bir neçə gündür buradadır. Yanında bir nəfər də var, bəlkə o da sizin şagirdinizdir. Adı Rəvandır. Tez əlimdəki siyahıya baxdım.
-Bəli, o da mənim sinfimdədir.
-O zaman gözləyəsi olacaqsınız. Bir müddət bu cavanlar burada qalmalı olacaqlar.
Get-gedə çətinliyim artırdı. Dayanmaq olmazdı. Mənim şüarım “ Pis şagird yoxdur, öyrətməyən müəllim var” idi. Elə ilk addımda geri çəkilmək ilk öncə özümə xəyanət olardı. Boş sinif, heç bir qayda qanun yox, siyahı var amma uşaqların səsi polis şöbəsindən gəlir. İlk onlarla başlamalı idim. Ən çətin olanı ilk həll edəcəkdim. Fəxri və Rəvan haqlarında araşdırma etdim. Deməli, hər ikisi savadlı ailədən gəlirdi. Bu işimi biraz asanlaşdırırdı. Ailə sarıdan problem yaşamayacaqdım. Bir qalırdı uşaqları yola gətirmək. Valideynləri ilə danışıb uşaqlarını nə olur olsun məktəbə göndərmələrini istədim. Sən demə, heç onların hələ məktəbə davam etdiklərini belə bilmirmişlər.
Həftənin ikinci günü idi. Sinifdə məni nəyin gözlədiyindən xəbərsiz idim. İki nəfər cavan əlində təsbeh arxa sırada oturmuşdu. Üstlərində heç şagird ab-havası yox idi. Dərsi keçmədən öncə özlərini təqdim etsinlər deyə, onlara söz verdim. Aydın oldu. Bunlar mənim işimin başlanğıcları idi. Dərsi bitirib tənəffüsdə bu uşaqları özümlə birgə apardım. Neçə gündür bu söhbəti beynimdə dəfələrlə qursam da , yenə də beynimdən cürbəcür dialoqlar keçirdi. Nəhayət , sözə başladım.
-Uşaqlar sözü uzaltmayacam. Sizə bir təklifim var. Gəlin sizlər mən deyəni edin, əgər faydasını görməsəniz,  söz verirəm sizlər nə desəniz onu edəcəyəm. Ərizəmi yazıb işdən çıxacağam.

Təsirli bir cümlə nələr dəyişə bilər? Əlindəki təsbehi yerə qoyub, kitab götürməyə, heç vaxt dərsə belə gəlməyən şagirdin ağ köynəkdə parta arxasında əyləşməsinə gətirib çıxarar. Səbrli idim. Nə desələr qəbul edəcəkdim. 5-ci sinifdən bu yana kitab üzü görməyən uşaqlara kitabları sevdirəcəkdim. İsmin tərifini soruşanda sifətin tərifini deyən şagirdlərim, bəli, hələ yolumuz çox uzundur.

Onlara təsir edə bilmək mənə çox böyük qürur yaşadırdı.

-Rəvan,  nə olub? Nə danışırdın o uşaqlarla?
-Heçnə ,müəllimə, mənə lağ edirdi ki, bir vaxtlar kitab nədir bilmirdin, indi əlində kitab bütün gün dərsə gəlib gedirsən. Mən də , bayaqdan izah edirəm ki, o vaxtlar mənə başa salan olmayıb ki, bu kitab nə faydalıymış.

Mənim ipə-sapa yatmayan şagirdlərim. İndi universitetdən mənə zəng edib hal-əhval tuturlar. Beləcə öyrənmişdim bir sinfi ələ almaq istəyirsənsə, ilk öncə oradakı idarəedici 1-2 uşağı öz fikirlərinin güzgüsünə çevirməlisən.


Yazar: Ülkər Süleymanova
Redaktə etdi: Müqayyə Əlmərdanlı