“Kişi ya mühəndis olar , ya iqtisadçı. Müəllimlik qadın işidir.”-Vahid dayı bu düşüncədə biri idi. Atamla həm dost, həm də qapıbir qonşu idilər. Atam rəhmətə gedəndən sonra Vahid dayı mənə ata əvəzi oldu. Onun da Əli adında bir oğlu vardı. Yadımdadır, Əli universitetə hazırlaşanda Vahid dayı çox sevinirdi. Hey deyirdi:”Gözləyin, oğlum universitetə daxil olsun sizə bir qonaqlıq verim ha!”Əli çalışqan olduğundan nəticənin necə olacağı artıq hamıya bəlli idi.
Əli imtahanda yaxşı bal toplamışdı. Tezliklə seçim nəticələri bəll oldu. Həmin gün Vahid dayıgilin evindən səslər gəlirdi. Bu sevinc səsinə bənzəmirdi. Dediyi qonaqlıq bir yana, bir neçə gün heç Vahid dayını görmədim.

–Vahid dayıgildən görünən olmadı bugün?
–Yox, Həsən. Bütün gün həyət-bacada olmuşam. Görsəydim, gözaydınlığı da verərdim.
–Xanım, deyəsən, onlarda nəsə hadisə baş verib. Yaxşısı, keçim bir hal-əhval tutum.
       Həmin gecə balaca oğlumu da götürüb qonaq getdik. İlk görüşdə rahat anlamaq olurdu ki, burada nəysə baş verib. Vahid dayı da, xanımı da qanıqara dayanmışdı. Təkcə Əlini çox məğrur gördüm. Biraz söhbət etdikdən sonra Əliyə üz tutub soruşdum:
–Əli, seçim nəticən necə oldu?
Vahid dayı Əlini qabaqlayıb:
–Nə olsun! Oğlum müəllim olacaq, mənim oğlum, müəllim. Camaatın oğlu mühəndis, iqtisadçı olanda mənimki..Eh..

Deməli, Əlinin arzusu müəllimlikmiş. Atasının razı olmayacağını bildiyindən evdə heçnə deməyib. Seçim vaxtı isə öz istədiyi ixtisası seçmişdi.
Beləcə, Vahid dayı Əlinin müəllimliyinə razı olmasa da, oxumasına maneə olmadı. Əli universiteti bitirən kimi ucqar rayonlardan birinə işləməyə yollandı. Vahid dayı Əli işləməyə başlayandan gileylənirdi ki, evə pul göndərmir. Bu məqam mənə də çox maraqlı idi. Axı Əli belə uşaq deyildi. O, hər zaman ailəsini düşünən olmuşdu.


Səhər tezdən Heyran xala zəng edib məni çağırdı:  
–Oğul, durma, gəl! Vahid dayın gecədən xəstələnib, nə etmişəmsə çarə olmayıb.
    
Tez əynimi geyinib Vahid dayıgilə qaçdım. Həqiqətən də, Vahid dayı ağrı içində qıvranırdı. Cəld maşını işə salıb onu xəstəxanaya çatdırdım. Həkim Vahid dayını müayinə etdi. Həmin gün xəstəxanada qalmalı idi. 

–Oğlumun işi çox yaxşıdır. Maaşı həm özünə, həm də bizə kifayət edir. Heç mən özüm işləmirəm.
–Hə, hə , mənim də oğlumun işi çox yaxşıdır. Düzdür, aldığı maaşı evə verir. Yenə də çalışıram işləyəm ki, evə əlavə qazanc olsun.
    Vahid dayı ilə eyni otaqda olan digər xəstələr öz aralarında söhbət edirdilər. O isə sıxıldığından heç cür dillənə bilmirdi. Birdən aralarından yaşca böyük olanı dilləndi:
–A kişi, sənin də oğlun var?
–Hə, var.
–Nəçidir?
–Müəllimdir. -deyə Vahid dayı sıxılaraq Əlinin işlədiyi kənd məktəbini onlara dedi. O, gözləmədiyi reaksiya ilə qarşılaşdı.
–Əli müəllimin atası ,sizsiniz? O qədər gözəl övlad böyütmüsünüz ki, əliniz öpülməlidir.
Vahid dayı təəccüb içində qalmışdı. Axı oğlu nə etmişdi ki, belə insanların qəlbini qazanmışdı?
–Doğru sözümdür, oğlunuz çox yaxşı insandır. Əli müəllim kənddə imkansızlıqdan dərsə gedə bilməyən uşaqların xərcini qarşılayır. Tez evləndirilmək istəyən neçə qız övladının gələcəyini də xilas edib.

Vahid dayının bu olanların heçbirindən xəbəri yox idi. O an gözləri heyrət içində oğlunun gözəl əməllərini dinləyir, qəlbi qürur, fərəh hissi ilə dolub daşırdı.                                                                  
Axşama Vahid dayını xəstəxanadan çıxarmaq üçün gəldiyimdə qarşımda tamam başqa insan dayanmışdı. Elə  hey Əlidən danışır, arada xəyala dalır gözləri yaşarırdı. Xəstəxanada olanları mən lap sonra Heyran xaladan öyrənmişdim. İndi mənim də oğlum müəllimlik ixtisasını üzrə təhsil alır. Təki o da Əli kimi öz işini layiqincə yerinə yetirib başımı uca etsin.
 
Yazar: Aysel Osmanova
Redaktə etdi: Müqayyə Əlmərdanlı