O günü heç unuda bilmirəm. Axşam işdən yenə çox yorğun gəlmişdim. Səhər 8-dən axşam 6-a kimi fəhləlik edir, ailəmi bu cür dolandırırdım. Bu il artıq qərar verib ixtisasım üzrə imtahan verdim. Həmin gün nəticələr açıqlanacaqdı. Həyəcanla telefonun başında gözləsəm də, yorğunluqdan yuxuya qalmışdım. Səhər şəxsi kabinetimi yoxlayanda saat 6 olardı. Uzun zamandır gözlədiyim xəyalım burada, qarşımda idi: “Xınalıq kənd orta məktəbinə təyin olunmusunuz.”Ömrümdə yaşadığım ikinci hüdudsuz sevinc bu olmuşdu. İlki bir il öncə qızımı qucağıma aldığım an yaşamışdım. İnsanın özəyi qayğılarla yoğrulub. Bir neçə dəqiqə sonra sevincim yerini suallara buraxmışdı. Mən orada, ailəmlə necə yaşayacam? Alacağım əməkhaqqı ailəmi dolandırmağa yetəcəkdimi?

Mənəvi dəyərlər tükənməz xəzinəyə bənzəyir. Hər çətinliyimdə birlikdə mübarizə apardığım Aysel mənim ən böyük şansım idi. Məni düşüncəli görən kimi işin alınmadığını düşünüb təsəlli etməyə başladı. 

— Aysel, mən Xınalıq kənd məktəbinə təyin olunmuşam.
—Nə gözəl xəbərdir Fariz. Bəs niyə sevinmirsən?
— Bilmirəm, Aysel. Bizə orada çətin olacağından nigaranam. Qızımı, səni darda qoymaq istəmirəm.
—Bəs onlar Fariz?
—Kim?
— Sənin yolunu gözləyən körpə fidanlar necə olsun? Sən bu səbəbdən getməzkən, hər kəs bir bəhanə tapacaq. Nəticədə onların gözləri ancaq müəllim gözləyəcək. Mən səninləyəm hər xoşbəxtliyində olduğu kimi hər çətinliyində də. Sənin arzundur və biz birgə onun arxasınca gedəcəyik.
 
Ailəmdən sonra sıra iş yerimə xəbər verməyə gəldi. Fəhləlik etdiyim şirkətə bu dəfə əvvəlki kimi utana-utana yox, tam məğrur, qürurlu və sevinc dolu getdim. Şirkətin qapısında Əhməd dayı qarşıladı. Əhməd dayı şirkətin gözətçisi idi.
—Salam,Əhməd dayı.
—Salam,oğul.
—Dayı,mən artıq gedirəm. Gəldim, ərizəmi yazım, həm də sizinlə sağollaşım.
—Hara ,oğul.
—Arzularımın dalınca.
—Başa düşmədim.
—Müəllim işləməyə, cəmiyyətə, millətə və özümə daha faydalı olmağa.
—Təbrik edirəm oğul. Səni hər görəndə ürəyim ağrıyırdı. Uğurlar olsun sənə.
—Çox sağ ol, Əhməd dayı. Özünə yaxşı bax.

  Artıq yeni həyat üçün hazırlaşırdıq. Aysel də mənim kimi həyəcan içindəydi. Mən şagirdlərim üçün, o isə yeni həyatımız üçün..  
Beləcə məktəbin ilk günü gəlib çatdı. İlk dərsim altıncı sinfə idi. Keçmiş dərslərindən sual cavab edib, əlimdəki dərslikdən oxutdurmaq istəsəm də, anladım ki, uşaqlar çox zəifdir. Neçə illərdir gələn müəllimlər 1-2 ay dərs keçib işdən ya məzuniyyət götürmüş, ya da iş yerini dəyişmişdi. O gün söz vermişdim, bu uşaqların geriliyini aradan qaldırmayınca heç yerə getməyəcəkdim. Hamı təzə gələn müəllimdən nəticə gözləyir. Mənimsə bir ya iki ay keçəndən sonra imtina edəcəyimi düşünürdülər. Mən öz qərarımda qəti idim. Amma uşaqlarda heç həvəs qalmamışdı. Bunu aradan qaldırmaq üçün hər gün məktəbə bir yeniliklə gəlirdim. Nəhayət, səylərim nəticə vermişdi. Bütün uşaların sevgisini qazanmışdım. Sevgi olan yerdə öyrətmək çətin deyil. Hətta bəzi siniflərdə “bizim sevimli müəllimimiz Fariz müəllim “ adlı balaca plakat da asmışdılar. 
İlk müəllim maaşımı alanda bilmirdim o pula odun alım, evə ərzaq alım, ya kredit ödəyim. Bütün bunlar məni həvəsdən salmadı. Çünki mən inanırdım ki, o uşaqların işıqlı gələcəyi üçün ən böyük qüvvə mənəm. Bir təhər həmin ayı yola verdim.

İkinci ay ötmüşdü. İstəyirdim şagirdlərimin bu irəliləyişini nəticəylə sübut edim. Bunun üçün şagirdlərimi yaxınlıqdakı kursda təşkil olunan sınaq imtahanına apardım. Sınaq müddətincə həyəcanla qapıda onları gözləmişdim. Vaxt bitmiş, şagirdlərim bir-bir siniflərdən çıxışa doğru yönəlmişdi. İlk gələn şagirdim Səmanın test kitabçasını tələsik alıb yoxlamağa başladım.

—İnana bilmirəm yalnız bircə səhv. Əhsən, əhsən sənə.
—Hə, müəllim. O sualı da izah etmişdiniz amma unutdum deyə səhv yazmışam.
Tezliklə digər şagirdlər başıma toplaşdı. Hər biri test kitabçasını həyəcanla yoxlamağım üçün mənə uzadırdı. Möhtəşəm nəticə göstərmişdilər. Qarşımdakı mənzərə inandığımdan daha böyük idi. Doğru zamanda, doğru yerdə olmağın xoşbəxtliyini yaşayırdım. Artıq hamı məndən, işlədiyim məktəbdən və şagirlərimin uğurlarından danışırdı. Kənd hamısı məni, ailəmi sevir, hər bir çətinliyimizdə bizə kömək edirdilər.  
Üç il tamam olmuşdu. Sözümü tutmuş şagirdlərimin geriliyini tam aradan qaldırmışdım. Ən gözəli isə ali təhsil müəssisələrində oxuyan şagirdlərimin olması idi.  

Yazar: Feyruz Kərimov
Redaktə etdi: Müqayyə Əlmərdanlı