Zəlzələ

Universiteti yenicə bitirmişdim, rayonumuzun kənd məktəblərindən birinə müəllim olaraq təyin edilmişdim. Evimizdən xeyli uzaq olan bu kənddə ev tapıb işləməyə başladım. Az bir zamanda kənd camaatına, məktəb kollektivinə, şagirdlərə öyrəşdim. O qədər öyrəşmişdim ki, daha bu kənddən ayrılmaq istəmirdim. Şagirdlərimlə bir-birimizə bağlanmışdıq. Ailəmi görmək üçün bəzən evimizə gedir, bəzən isə aylarla getmirdim.
Artıq ikinci il idi ki, həmin məktəbdə müəllim işləyirdim.

Yazın ilk ayları idi. Bu aylarda rayonumuz daha da gözəlləşirdi. Elə həmin günlərdən birində yaşanacaqlardan xəbərsiz həvəslə məktəbə yola düşdüm.

Zəng çalındı, dərs başladı. Dərsimizin ilk on beş dəqiqəsi normal keçdi, daha sonra elə bil sinfin bir tərəfi yuxarı qalxdı, digər tərəfi aşağı düşdü. Bir anda şagirdlərin hamısı ayağa qalxıb:”Müəllim nəsə olur”,- dedilər.
Onları sakitləşdirdim:

”Qorxulu bir şey yoxdur, hər şey qaydasındadır”,- demək istəyirdim ki, sözüm yarımçıq qaldı, əvvəlkindən də güclü səs, təkan bizim hamımızı silkələdi. ”Bu zəlzələdir,uşaqlar!”,-deyə mən çığırdım.

”Ehtiyatla hamımız getməliyik, sinfi tərk etməliyik”,-dedim.Bina tərpəndiyi üçün biz otaqdan çətinliklə çıxdıq, ən son özüm çıxdım ki, kiminsə orda qalmadığına əmin olum. Hamımız qaçaraq koridora çıxdıq, ordan da məktəbin həyətinə qaçmağı düşünürdük. Koridorda qarışıqlıq yaranmışdı, hər kəs çığırırdı, yuxarı mərtəbədəki uşaqlar, müəllimlər güclə aşağı mərtəbəyə enmişdilər. Zəlzələ davam edirdi, uşaqların səsi, müəllimlərin səsi, yerin altından gələn dəhşətli səslər hamısı bir-birinə qarışmışdı. Ətraf toz-torpaq idi, irəli getmək üçün yolu görmürdük.Hər kəs bir-birini itələyib qabağa keçmək istəyirdi. Sanki qiyamət günü idi. Mən şagirdlərimi gözdən qoymurdum, fikrim ancaq onlarda idi.Şagirdlərim irəlidə idilər, mən də arxalarında. Onları məktəbin həyətinə sakit təhlükəsiz yerə aparmalıydım. Koridordan çıxmağa az qalmışdı, elə bu an güclü təkan nəticəsində məktəbin koridoruna bitişik olan yeməkxana divarı bizə tərəf uçdu. Mən yerimdəcə donub qaldım, hər şeyin bitdiyini düşündüm, divarın altında kimsə sağ qala bilməzdi. O an valideynlərə nə cavab verəcəyəmi düşünürdüm, axı onlar övladlarını bizə əmanət ediblər. Bu təbiət hadisəsi olsa da, mənim dərsimdə baş vermişdi.Mən onları qoruya, binadan çıxara bilmədim. Bu fikirlər məni silkələdi. Özümü tez topladım, divar uçan tərəfə qaçdım, gördüklərim məni çox təəccübləndirdi. Şagirdlərim bir-birinin üstünə yıxılmışdılar. Hamısı sağ idi, qorxudan ağlayırdı. Xoşbəxlikdən divar uçanda ordan keçə bilmişdilər, amma tələsdikləri üçün bir-birini itələyib daşların arasına yıxılıb qalmışdılar. Çoxusunun əli,ayağı,beli əzilmişdi. Onları tez binadan məktəbin həyətinə çıxardım. Artıq zəlzələ bitmişdi. Dərindən nəfəs aldıq. Hamımız çox qorxmuşduq.

Həyatımda ilk dəfə idi zəlzələ şahidi olurdum, özü də dərs prosesində. Mən həmişə düşünürdüm ki,müəllim ancaq sinfə girib dərs deyən deyil, eyni zamanda şagirdlərinin dostu, arxası, yolgöstərəni, şagirdləri real həyata hazırlayan biri olmalıdır. Bu hadisə müəllim peşəsinin bütün məsuliyyətini mənə əyani sübut etdi.

Yazar: İlahə Hüseynova
Redaktə etdi: Müqayyə Əlmərdanlı