Həyat məktəbə başlayan gündən müəllimlərinə heyran idi. Hər gün dərsdən sonra evə çatar-çatmaz dərslərini hazırlayardı. O sinfin ən çalışqan, ən fəal şagirdi idi. Təkcə müəllimləri deyil, valideynləri də Həyata böyük ümidlə baxırdı.

 “Həkim qızımız” artıq bu ifadə bütün ailənin, həmçinin qohumlarının dilində səslənirdi. Bu cür fəallığı digər şagirdlərdə müsbət motivasiya yaradır, onlar da Həyat kimi çalışqan olmağa həvəs edir, səy göstərirdi. Əlbəttə, əks düşüncədə olan şagirdlər də vardı. Artıq İlqar neçənci dəfə idi ki, bu qədər aktiv oxumağın mənasız olduğunu dilə gətirmişdi. 

Nəhayət universitet imtahanı yetişmişdi. Həyatın həyəcanı ona baha başa gəlmiş, elə imtahan otağından çıxanda bunu anlamışdı. 

Nəticələr ürəkaçan deyildi. Həyatın topladığı bal həkimlik üçün kifayət deyildi. Hərçənd hər hansı bir ixtisas seçə bilərdi, amma istəmədi.

Bəzən ehtiyacımız olanları ən gözləmədiyimiz insandan eşidirik. Telefon zəng çaldı. İlqar idi. 
-Hə, bəs nə oldu? Axı sən hər kəsdən yaxşı oxuyurdun? Bax, mən az oxusam da, məqsədimə çatdım.

Bu sözlər Həyatı silkələdi. O müəllimlərinin, ailəsinin dəstəyi ilə ikinci dəfə universitetə hazırlaşdı. Bu dəfə məqsədi başqa idi. O riyaziyyat müəllimi olacaqdı. Beləcə, Həyat qayəsinə çatmış, universitetə başlamışdı. O öyrənmişdi, həyat mübarizə aparanları sevir. 

Yazar: Ruhəngiz Əkbərova
Redaktə etdi: Müqayyə Əlmərdanlı